کلیات سعدی/غزلیات/معلمت همه شوخی و دلبری آموخت
< کلیات سعدی | غزلیات
۳۲– ط، ب
| معلمت همه شوخیّ و دلبری آموخت | جفا و ناز و عتاب و ستمگری آموخت | |||||
| غلام آن لب ضحاک و چشم فتانم | که کید سحر[۱] بضحاک و سامری آموخت | |||||
| تو بُت چرا بمعلم روی که بتگر چین | بچین زلف تو آید ببتگری‌آموخت؟[۲] | |||||
| هزار بلبل دستانسرای عاشق را | بباید از تو سخن گفتن دری آموخت | |||||
| برفت رونق بازار آفتاب و قمر | از آنکه ره بدکان تو مشتری آموخت | |||||
| همه قبیلهٔ من عالمان دین بودند | مرا معلم عشق تو شاعری آموخت | |||||
| مرا بشاعری آموخت روزگار آنگه | که چشم مست تو دیدم که ساحری آموخت | |||||
| مگر دهان تو آموخت تنگی از دل من | وجود من ز میان تو لاغری آموخت | |||||
| بلای عشق تو بنیاد زهد و بیخ ورع | چنان بکند که صوفی قلندری آموخت | |||||
| دگر نه عزم سیاحت کند نه یاد وطن | کسی که بر سر کویت مجاوری آموخت | |||||
| من آدمی بچنین شکل و قدّ و خوی و روش | ندیده‌ام مگر این شیوه از پری آموخت | |||||
| بخون خلق فروبرده پنجه کاین حناست | ندانمش که بقتل که[۳] شاطری آموخت | |||||
| چنین بگریم ازین پس که مرد بتواند | در آب دیدهٔ سعدی شناوری آموخت[۴] | |||||