کلیات سعدی/غزلیات/چه فتنه بود که حسن تو در جهان انداخت

by سعدی

۳۱– ب

	چه فتنه بود که حسن تو در جهان انداخت			که یکدم از تو نظر بر نمیتوان انداخت؟
	بلای غمزهٔ نامهربان خونخوارت			چه خون که در دل یاران مهربان انداخت؟
	ز عقل و عافیت آنروز بر کران ماندم			که روزگار حدیث تو در میان انداخت
	نه باغ ماند و نه بستان که سرو قامت تو			برست و ولوله در باغ و بوستان انداخت
	تو دوستی کن و از دیده مفکنم زنهار			که دشمنم ز برای تو در زبان انداخت
	بچشمهای تو کان چشم کز تو برگیرند			دریغ باشد بر ماه آسمان انداخت
	همین حکایت روزی بدوستان برسد[۱]			که سعدی از پی جانان برفت و جان انداخت

---

1. در بعضی از نسخ چاپی: بداستان ماند.