کلیات سعدی/غزلیات/کهن شود همه کس را به روزگار ارادت

by سعدی

۳۳– ط

	کهن شود همه کس را بروزگار ارادت			مگر مرا که همان عشق اَوّلست و زیادت
	گرم جواز نباشد بپیشگاه[۱] قبولت			کجا روم که نمیرم[۲] بر آستان عبادت؟
	مرا بروز قیامت مگر حساب نباشد			که[۳] هجر و وصل تو دیدم چه جای موت و اعادت؟
	شنیدمت که نظر میکنی بحال ضعیفان			تبم گرفت و دلم خوش بانتظار عیادت
	گرم بگوشهٔ چشمی شکسته‌وار ببینی			فلک شوم ببزرگی و مشتری بسعادت
	بیایمت که ببینم کدام زَهره و یارا؟			روم که بیتو نشینم کدام صبر و جلادت؟
	مرا هر اینه روزی تمام کشته[۴] ببینی			گرفته دامن قاتل بهر دو دست ارادت
	اگر جنازهٔ سعدی بکوی دوست برآرند			زهی حیات نکونام و رفتنی[۵] بشهادت

---

1. ببارگاه.
2. بمیرم.
3. چو.
4. قتیل عشق.
5. مردنی.