کلیات سعدی/غزلیات/چو نیست راه برون آمدن ز میدانت

از ویکی‌نبشته

۱۴۸– ط، ب

  چو نیست راه برون آمدن ز میدانت ضرورتست چو گوی احتمال چوگانت  
  براستی که نخواهم بریدن از تو امید بدوستی که نخواهم شکست پیمانت  
  گرم هلاک پسندی ورم[۱] بقا بخشی بهر چه حکم کنی نافذست فرمانت  
  اگر تو عید همایون بعهد بازآئی بخیلم ار نکنم خویشتن بقربانت  
  مَهِ دوهفته ندارد فروغ چندانی که آفتاب که میتابد از گریبانت  
  اگر نه سرو که طوبی برآمدی در باغ خجل شدی چو بدیدی قد خرامانت  
  نظر بروی تو صاحبدلی نیندازد که بیدلش نکند چشمهای فتانت  
  غلام همت شنگولیان و رندانم نه زاهدان که نظر میکنند پنهانت  
  بیا و گر همه بد کردهٔ که نیکت باد دعای نیکان از چشم بد نگهبانت  
  بخاکپات که گر سر فدا کند سعدی مقصرست هنوز از ادای احسانت  


  1. اگر هلاک پسندی و گر.