کلیات سعدی/غزلیات/چه خوش بود دو دلارام دست در گردن

by سعدی

۴۶۳ – ب

	چه خوش بود دو دلارام دست در گردن			بهم نشستن و حلوای آشتی خوردن
	بروزگار عزیزان که روزگار عزیز			دریغ باشد بیدوستان بسر بردن
	اگر هزار جفا سروقامتی بکند			چو خود بیاید عذرش بباید آوردن
	چه شکر گویمت ای باد مشکبوی وصال			که بوستان امیدم بخواست پژمردن
	فراق روی تو هر روز[۱] نفس کشتن بود			نظر بشخص[۲] تو امروز روح پروردن
	کسیکه قیمت ایام وصل نشناسد			ببایدش دو سه روزی مفارقت کردن
	اگر سری برود بیگناه در پائی			بخردهٔ ز بزرگان نشاید آزردن
	بتازیانه گرفتم که بیدلی بزنی			کجا تواند رفتن کمند در گردن؟
	کمال شوق ندارند عاشقان صبور			که احتمال ندارد بر آتش افسردن
	گر آدمی صفتی سعدیا بعشق بمیر			که مذهب حیوانست همچنین مردن

---

1. آنروز.
2. بروی.