کلیات سعدی/غزلیات/طوطی نگوید از تو دلاویزتر سخن

by سعدی

۴۶۲ – ط

	طوطی نگوید از تو دلاویزتر سخن			با شهد میرود ز دهانت بدر سخن
	گر من نگویمت که تو شیرین عالمی			تو خویشتن دلیل بیاری بهر سخن
	واجب بود که بر سخنت آفرین کنند			لیکن مجال گفت نباشد[۱] تو در سخن
	در هیچ بوستان چو تو سروی نیامدست			بادام چشم و پسته‌دهان و شکرسخن
	هرگز شنیدهٔ ز بُن سرو بوی مشک؟			یا گوش کردهٔ ز دهان قمر سخن[۲]؟
	انصاف نیست پیش تو گفتن حدیث خویش[۳]			من عهد میکنم که نگویم دگر سخن
	چشمان دلبرت بنظر سحر میکنند			من خود چگونه گویمت اندر نظر سخن
	ای باد اگر مجال سخن گفتنت بود[۴]			در گوش آن ملول بگوی اینقدر سخن
	وصفی چنانکه لایق حسنت نمیرود			آشفته حال را نبود معتبر سخن[۵]
	در میچکد ز منطق سعدی بجای شعر			گر سیم داشتی بنوشتی بزر سخن
	دانندش اهل فضل که مسکین غریق بود			هر گه که در سفینه ببینندتر سخن[۶]

---

1. لیکن سخن حلال نباشد.
2. در بعضی نسخ بیت چنین است:

   	شرم آیدم همی که قمر خوانمت بحسن			هرگز شنیدهٔ ز دهان قمر سخن؟

3. عشق.
4. ای باد اگر بگلشن روحانیان روی.
5. روئی چنین درو نتوان گفت هر سخن
6. این بیت در بعضی از نسخ وسط غزل واقعشده و چنین است:

   	گیرم که حال غرقه ندانند دوستان			آخر درین سفینه ببینندتر سخن