کلیات سعدی/غزلیات/نگویم آب و گلست آن وجود روحانی

by سعدی

۶۱۶ – ط

	نگویم آب و گلست آن وجود روحانی			بدین کمال نباشد جمال انسانی
	اگر تو آب و گلی همچنانکه سایر خلق			گل بهشت مخمر بآب حیوانی
	بهرچه خوبتر اندر جهان نظر کردم			که گویمش بتو ماند تو خوبتر ز آنی
	وجود هر که نگه میکنم ز جان و جسد			مرکبست و تو از فرق تا قدم جانی
	گرت در آینه سیمای خویش دل ببرد			چو من شوی و بدرمان[۱] خویش درمانی
	دلی که با سر زلفت تعلقی دارد			چگونه جمع شود با چنان[۲] پریشانی؟
	مرا که پیش تو اقرار بندگی کردم			رواست گر بنوازی و گر برنجانی
	ولی خلاف بزرگان که گفته‌اند مکن			بکن هر آن چه بشاید نه هر چه بتوانی
	طمع مدار که از دامنت بدارم دست			بآستین ملالی که بر من افشانی
	فدای جان تو گر من فدا شوم چه شود؟[۳]			برای عید بود گوسفند قربانی
	روان روشن سعدی که شمع مجلس تست			بهیچ کار نیاید گرش نسوزانی

---

1. شوی که بدرمان.
2. بود با چنین.
3. تلف شوم چه عجب.