کلیات سعدی/غزلیات/نه طریق دوستانست و نه شرط مهربانی
< کلیات سعدی | غزلیات
۶۱۷ – ط
| نه طریق دوستانست و نه شرط مهربانی | که بدوستان یک‌دل سردست برفشانی | |||||
| دلم از تو چون برنجد؟[۱] که بوهم درنگنجد | که جواب تلخ گوئی تو بدین شکر دهانی | |||||
| نفسی بیا و بنشین سخنی بگو و بشنو | که بتشنگی بمردم[۲] بر آب زندگانی | |||||
| غم دل بکس نگویم که بگفت رنگ رویم | تو بصورتم نگه کن که سرایرم بدانی | |||||
| عجبت نیاید از من سخنان سوزناکم | عجبست اگر بسوزم[۳] چو بر آتشم نشانی؟ | |||||
| دل عارفان ببردند و قرار پارسایان | همه شاهدان بصورت تو بصورت و معانی | |||||
| نه خلاف عهد کردم که حدیث جز تو گفتم | همه بر سر زبانند و تو در میان جانی | |||||
| اگرت بهر که[۴] دنیا بدهند حیف باشد | و گرت بهر چه عقبی بخرند رایگانی | |||||
| تو نظیر من ببینی و بدیل من بگیری | عوض تو من نیابم که بهیچکس نمانی[۵] | |||||
| نه عجب کمال حسنت که بصد زبان بگویم | که هنوز پیش ذکرت خجلم ز بیزبانی | |||||
| مده ای رفیق پندم که نظر برو فکندم | تو میان ما ندانی که چه میرود نهانی | |||||
| مزن ای عدو بتیرم که بدین قدر نمیرم | خبرش بگو که جانت بدهم بمژدگانی | |||||
| بت من چه جای لیلی که بریخت خون مجنون[۶]؟ | اگر این قمر ببینی دگر آن سمر نخوانی | |||||
| دل دردمند سعدی ز محبت تو خون شد | نه بوصل میرسانی نه بقتل میرهانی[۷] | |||||