پرش به محتوا

کلیات سعدی/غزلیات/من اگر نظر حرامست بسی گناه دارم

از ویکی‌نبشته

۳۹۱– ط

  من اگر نظر حرامست بسی گناه دارم چکنم نمیتوانم که نظر نگاه دارم  
  ستم از کسیست بر من که ضرورتست بردن نه قرار زخم خوردن نه مجال آه دارم  
  نه فراغت نشستن نه شکیب رخت بستن نه مقام ایستادن نه گریزگاه دارم  
  نه اگر همی نشینم نظری کند برحمت نه اگر همی گریزم دگری پناه دارم  
  بسم از قبول عامی و صلاح نیکنامی چو بترک سر بگفتم چه غم از کلاه دارم؟  
  تن من فدای جانت سَر بنده و آستانت چه مرا به از گدائی چو تو پادشاه دارم؟  
  چو ترا بدین شگرفی[۱] قدم صلاح باشد نه مروتست اگر من نظر تباه دارم  
  چه شبست یا رب امشب که ستارهٔ برآمد که دگر نه عشق خورشید و نه مهر ماه دارم  
  مکنید دردمندان گله از شب جدائی[۲] که من این صباح روشن ز شب سیاه دارم  
  که نه روی خوب دیدن گنهست پیش سعدی تو گمان نیک بردی که من این گناه دارم  


  1. نکوئی.
  2. سیاهی.