کلیات سعدی/غزلیات/ما گدایان خیل سلطانیم

by سعدی

۴۳۲ – ب، خ

	ما گدایان خیل سلطانیم			شهربند هوای جانانیم
	بنده را نام خویشتن نبود			هر چه ما را لقب نهند آنیم
	گر برانند و گر ببخشایند			ره بجای دگر نمیدانیم
	چون دلارام میزند شمشیر			سر ببازیم و رخ نگردانیم
	دوستان در هوای صحبت یار[۱]			زر فشانند و ما سر افشانیم
	مر خداوند عقل و دانش را			عیب ما گو مکن که نادانیم[۲]
	هر گلی نو[۳] که در جهان آید			ما بعشقش هزاردستانیم
	تنگ چشمان نظر بمیوه کنند			ما تماشاکنان بستانیم
	تو بسیمای شخص مینگری			ما در آثار صنع حیرانیم[۴]
	هر چه گفتیم جز حکایت دوست			در همه عمر از آن پشیمانیم
	سعدیا بیوجود صحبت یار			همه عالم بهیچ نستانیم
	ترک جان عزیز بتوان گفت			ترک یار عزیز نتوانیم

---

1. دوست.
2. گو خداوند عقل و دانش و رای  غیبت ما مکن که نادانیم
3. هر گل نو.
4. یزدانیم.