پرش به محتوا

کلیات سعدی/غزلیات/سخن عشق تو بی آن که برآید به زبانم

از ویکی‌نبشته
غزلیات از سعدی
تصحیح محمدعلی فروغی

سخن عشق تو بی آن که برآید به زبانم

۴۱۷– ب، خ

  سخن عشق تو بی آنکه برآید بزبانم رنگ رخساره خبر میدهد از حال[۱] نهانم  
  گاه[۲] گویم که بنالم ز پریشانی حالم باز گویم که عیانست چه حاجت ببیانم  
  هیچم از دنیی و عقبی نبرد گوشهٔ خاطر که بدیدار تو شغلست و فراغ از دو جهانم  
  گر چنانست که رویِ[۳] من مسکین گدا را بدر غیر ببینی، ز در خویش برانم  
  من در اندیشه آنم که روان بر تو فشانم نه در اندیشه که خود را ز کمندت برهانم  
  گر تو شیرین زمانی نظری نیز بمن کن که بدیوانگی از عشق تو فرهاد زمانم  
  نه مرا طاقت غربت نه ترا خاطر قربت دل نهادم بصبوری که جز این چاره ندانم  
  من همان روز بگفتم که طریق تو گرفتم که بجانان نرسم تا نرسد کار بجانم  
  دُرم از دیده چکانست بیاد لب لعلت نگهی باز بمن کن که بسی دُر بچکانم  
  سخن از نیمه بریدم که نگه کردم و دیدم که بپایان رسدم عمر و بپایان نرسانم  


  1. سوز، سر.
  2. چند.
  3. روزی.