کلیات سعدی/غزلیات/با فراقت چند سازم برگ تنهاییم نیست

از ویکی‌نبشته

۱۲۱– ق

  با فراقت چند سازم برگ تنهائیم نیست دستگاه صبر و پایاب شکیبائیم نیست  
  ترسم از تنهائی احوالم برسوائی کشد ترس تنهائیست ور نه بیم رسوائیم نیست  
  مرد گستاخی نیم تا جان[۱] در آغوشت کشم بوسه بر پایت دهم چون دست بالائیم نیست  
  بر گلت آشفته‌ام بگذار تا در باغ وصل زاغ بانگی میکنم چون بلبل آوائیم نیست  
  تا مصوّر گشت در چشمم خیال روی دوست چشم خودبینی ندارم روی خودرائیم نیست[۲]  
  درد دوری میکشم گرچه خراب افتاده‌ام بار جورت میبرم گر چه توانائیم نیست  
  طبع تو سیر آمد از من جای دیگر دل[۳] نهاد من کرا جویم که چون تو طبع هرجائیم نیست  
  سعدی آتش زبانم در غمت سوزان چو شمع با همه آتش زبانی در تو گیرائیم نیست  


  1. خوش.
  2. شکل غلط قبلی: ..ندارم رای خود رائیم..
  3. سر.