کلیات سعدی/غزلیات/از همه باشد به حقیقت گزیر

از ویکی‌نبشته

۳۰۵– ط

  از همه باشد بحقیقت گزیر وز تو نباشد که نداری نظیر  
  مشرب شیرین نبود بی زحام دعوت منعم نبود بی فقیر  
  آن عرقست از بدنت یا گلاب آن نفسست از دهنت یا عبیر  
  بذل تو کردم تن و هوش و روان وقف تو کردم دل و چشم و ضمیر  
  دل چه بود؟ جان که بدو زنده‌ام گو بده ایدوست که گویم بگیر  
  راحت جان باشد از آن قبضه تیغ مرهم دل باشد از آن جعبه تیر  
  درد نهانی بکه گویم که نیست باخبر از درد من الّا خبیر  
  عیب کنندم که چه دیدی درو؟ کور نداند که چه بیند بصیر  
  چون نرود در پی صاحب کمند آهوی بیچاره بگردن اسیر  
  هر که دل شیفته دارد چو من بس که بگوید سخن دلپذیر  
  نالهٔ سعدی بچه دانی خوشست؟ بوی خوش آید چو بسوزد عبیر