کلیات سعدی/غزلیات/از تو با مصلحت خویش نمی‌پردازم
< کلیات سعدی | غزلیات
۳۹۷– ط
| از تو با مصلحت خویش نمی‌پردازم | همچو پروانه که میسوزم و در پروازم | |||||
| گر توانی که بجوئی دلم امروز بجوی | ور نه بسیار بجوئی و نیابی[۱] بازم | |||||
| نچنان معتقدم[۲] کم نظری سیر کند | یا چنان تشنه که جیحون بنشاند آزم | |||||
| همچو چنگم سر تسلیم و ارادت در پیش | تو بهر ضرب[۳] که خواهی بزن و بنوازم | |||||
| گر بآتش بریم صد ره و بیرون آری | زرّ نابم که همان باشم اگر بگدازم | |||||
| گر تو آن جور پسندی که بسنگم بزنی | از من این جرم نیاید که خلاف آغازم | |||||
| خدمتی لایقم از دست نیاید چکنم | سر نه چیزیست که در پای عزیزان بازم | |||||
| من خراباتیم و عاشق و دیوانه و مست | بیشتر زین چه حکایت بکند غمازم؟ | |||||
| ماجرای دل دیوانه بگفتم بطبیب | که همه شب دَرِ چشمست بفکرت بازم | |||||
| گفت ازین نوع شکایت که تو داری سعدی | درد عشقست ندانم که چه درمان سازم | |||||