| | | | | | |
| |
اگر پای در دامن آری چو کوه |
|
سرت ز آسمان بگذرد در[۱] شکوه |
|
| |
زبان در کش ای مرد بسیار دان |
|
که فردا قلم نیست بر بی زبان |
|
| |
صدف‌وار گوهرشناسان راز |
|
دهان جز بلؤلؤ نکردند باز |
|
| |
فروان سخن باشد آکنده گوش |
|
نصیحت نگیرد مگر در خموش |
|
| |
چو خواهی که گوئی نفس بر نفس |
|
حلاوت نیابی و گفتار کس[۲] |
|
| |
نباید سخن گفت ناساخته |
|
نشاید بریدن نینداخته |
|
| |
تامل کنان در خطا و صواب |
|
به از ژاژ خایان حاضر[۳] جواب |
|
| |
کمالست در نفس انسان سخن |
|
تو خود را بگفتار ناقص مکن |
|
| |
کم آواز هرگز نبینی خجل |
|
جوی مشک بهتر که یکتوده گل |
|
| |
حذر کن ز نادان ده مرده گوی |
|
چو دانا یکی گوی و پرورده گوی |
|
| |
صد انداختی تیر و هر صد خطاست |
|
اگر هوشمندی یک انداز و راست[۴] |
|
| |
چرا گوید آن چیز در خفیه مرد |
|
که گر فاش گردد شود روی زرد؟ |
|
| |
مکن پیش دیوار غیبت[۵] بسی |
|
بود کز پسش گوش دارد کسی |
|
| |
درون دلت شهر بندست راز |
|
نگر تا نبیند در شهر باز |
|
| |
از آن مرد دانا دهان دوختست |
|
که بیند[۶] که شمع از زبان سوختست |
|
