کلیات سعدی/بوستان/باب نهم/همی یادم آید ز عهد صغر

از ویکی‌نبشته

حکایت

  همی یادم آید ز عهد صغر که عیدی برون آمدم با پدر  
  ببازیچه مشغول مردم شدم در آشوب[۱] خلق از پدر گم شدم  
  برآوردم از هول و دهشت[۲] خروش پدر ناگهانم بمالید گوش  
  که ای شوخ چشم آخرت چند بار بگفتم که دستم ز دامن مدار  
  به تنها نداند شدن طفل خرد که مشکل توان[۳] راه نادیده برد  
  تو هم طفل راهی بسعی ای فقیر برو دامن راه دانان[۴] بگیر  
  مکن با فرومایه مردم نشست چو کردی، ز هیبت فرو شوی دست  
  بفتراک پاکان درآویز چنگ که عارف ندارد ز در یوزه ننگ  
  مریدان بقوت ز طفلان کمند مشایخ چو دیوار مستحکم‌اند  
  بیاموز رفتار از آن طفل خرد که چون استعانت بدیوار برد  
  ز زنجیر ناپارسایان برست که در حلقهٔ پارسایان نشست  
  اگر حاجتی داری این[۵] حلقه گیر که سلطان ندارد ازین در[۶] گزیر  
  برو خوشه چین باش سعدی صفت که گردآوری خرمن معرفت[۷]  
  الا ای مقیمان محراب انس که فردا نشینید بر خوان قدس  
  متابید روی از گدایان خیل که صاحب مروت نراند طفیل  
  کنون با خرد باید انباز گشت که فردا نماند ره باز گشت  


  1. بغوغای.
  2. بی‌قراری.
  3. که نتواند او.
  4. نیکمردان.
  5. آن.
  6. ره.
  7. در بیشتر نسخه‌ها سه بیت بعد نیست.