کلیات سعدی/بوستان/باب نهم/شبی خفته بودم به عزم سفر

by سعدی

حکایت

	شبی خفته بودم بعزم سفر			پی کاروانی گرفتم سحر
	که آمد یکی سهمگین باد و گرد			که بر چشم مردم جهان تیره کرد
	بره بر یکی دختر خانه بود			بمعجر غبار از پدر میزدود
	پدر گفتش ای نازنین چهر من			که داری دل اشفتهٔ[۱] مهر من
	نه چندان نشیند درین دیده خاک			که بازش بمعجر توان کرد پاک[۲]
	برین خاک چندان صبا بگذرد			که هر ذرّه از ما بجائی برد
	ترا نفس رعنا چو سرکش ستور			دوان میبرد تا بسر[۳] شیب گور
	اجل ناگهت بگسلاند رکیب			عنان باز نتوان گرفت از نشیب

* * *

---

1. که شوریده دل داری از.
2. در بعضی نسخ چنین است:

   	نه چندان نشیند درین دیده گرد			که بازش بمعجر توان پاک کرد

3. تا سر.