کلیات سعدی/بوستان/باب اول/مگو جاهی از سلطنت بیش نیست
| مگو جاهی از سلطنت بیش نیست | که ایمن‌تر از ملک درویش نیست | |||||
| سبکبار مردم سبکتر روند | حق اینست و صاحبدلان بشنوند | |||||
| تهیدست تشویش نانی خورد | جهانبان بقدر جهانی خورد | |||||
| گدا را چو حاصل شود نان شام | چنان خوش بخسبد که سلطان شام | |||||
| غم و شادمانی بسر میرود | بمرگ این دو از سر بدر میرود | |||||
| چه آنرا که بر سر نهادند تاج | چه آنرا که بر گردن آمد خراج | |||||
| اگر سرفرازی بکیوان برست | و گر تنگدستی بزندان درست | |||||
| چو خیل اجل بر[۱] سر هر دو تاخت | نمیشاید از یکدگرشان شناخت[۲] | |||||
***