وحشی بافقی (غزلیات)/از کاه ، کهربا بگریزد به بخت ما

by وحشی بافقی

	از کاه ، کهربا بگریزد به بخت ما			خنجر به جای برگ برآرد درخت ما
	الماس ریزه شد نمک سوده‌ی حکیم			در زخم بستن جگر لخت لخت ما
	با اینهمه خجالت و ذلت که می‌کشم			از هم فرو نریخت زهی روی سخت ما
	زورق گران و لجه خطرناک موجه صعب			ای ناخدا نخست بینداز رخت ما
	وحشی تو بودی و من و دل، شاه وقت خویش			آتش فکند شعله‌ی گلخن به تخت ما