شاهنامه (تصحیح ژول مل)/پادشاهی کیومرث

by فردوسی

آغاز داستان

پادشاهی کیومرث اول ملوک عجم سی سال بود

	سخن گوی دهقان چه گوید نخست			که تاج بزرگی به گیتی که جست
	که بود آنکه دیهیم بر سر نهاد			ندارد کس از روزگار آن بیاد
	مگر کز پدر یاد دارد پسر			بگوید ترا یک بیک از پدر
	که نام بزرگی که آورد پیش			کرا بود از آن برتران پایه بیش
	پژوهندهٔ نامهٔ باستان			که از پهلوانان زند داستان		۵
	چنین گفت کآیین تخت و کلاه			کیومرث آورد و او بود شاه
	چو آمد ببرج حمل آفتاب			جهان گشت با فرّ و آیین و آب
	بتابید از آنسان ز برج بره			که گیتی جوان گشت ازو یکسره
	کیومرث شد بر جهان کدخدای			نخستین بکوه اندرون ساخت جای
	سر تخت و بختش برآمد ز کوه			پلنگینه پوشید خود با گروه		۱۰
	ازو اندر آمد همی پرورش			که پوشیدنی نو بد و نو خورش
	بگیتی درون سال سی شاه بود			بخوبی چو خورشید بر گاه بود
	همی تافت از تخت شاهنشهی			چو ماه دو هفته ز سرو سهی
	دد و دام و هر جانور کش بدید			ز گیتی بنزدیک او آرمید
	دوتا میشدندی بر تخت او			از آن بر شده فرّه و بخت او		۱۵
	برسم نماز آمدندیش پیش			از آن جایگه برگرفتند کیش
	پسر بد مر اورا یکی خوبروی			هنرمند و همچون پدر نامجوی
	سیامک بدش نام و فرخنده بود			کیومرث را دل بدو زنده بود
	ز گیتی بدیدار او شاد بود			که بس بارور شاخ بنیاد بود
	بجانش بر از مهر گریان بدی			ز بیم جدائیش بریان بدی		۲۰
	برآمد برین کار یک روزگار			فروزنده شد دولت شهریار
	بگیتی نبودش کسی دشمنا			مگر در نهان ریمن آهرمنا
	برشک اندر آهرمن بدسگال			همی رای زد تا ببالید بال
	یکی بچه بودش چو گرگ سترگ			دلاور شده با سپاه بزرگ
	سپه کرد و نزدیک او راه جست			همی تخت و دیهیم کی شاه جست		۲۵
	جهان شد بر آن دیوبچه سیاه			ز بخت سیامک هم از بخت شاه
	همی گفت با هر کسی راز خویش			جهان کرد یکسر پر آواز خویش
	کیومرث ازین خودکی آگاه بود			که او را بدرگاه بدخواه بود
	یکایک بیآمد خجسته سروش			بسان پری با پلنگینه پوش
	بگفتش براز این سخن دربدر			که دشمن چه سازد همی با پدر		۳۰