شاهنامه (تصحیح ژول مل)/فیروزنامه نوشتن رستم به زال

by فردوسی

فیروزنامه نوشتن رستم بزال

	یکی نامه بنوشت نزد پدر			زکار وزکردار خود سر بسر		۱۹۳۵
	نخست آفریت بر خداوند هور			خداوند مار وخداوند مور
	خداوند ناهید وبهرام ومهر			خداوند این برکشیده سپهر
	وزو آفرین بر سپهدار زال			یل زابلی پهلو بی همال
	پناه گوان پشت ایرانیان			فروزندة اختر کاویان
	نشاننده شاه وستاننده گاه			روان گشته فرمانش چون هور وماه		۱۹۴۰
	بفرمان رسیدم بکوه سپند			چه کوهی بسان سپهر بلند
	بپایان آن کوه فرود آمدم			همانگه زمهتر درود آمدم
	بفرمان مهتر بر آراستم			برآمد بر آنسان که من خواستم
	شب تیره با نامداران جنگ			بدژ در یکی را ندادم درنگ
	چه کشته چچه خسته چه بگریخته			زتن ساز کینه فرو ریختند		۱۹۴۵
	همانا که خروار پانصد هزار			بود نقرهٔ خام وزرّ عیار
	زپوشیدنی وزگستردنی			زهر چیز که آن باشد آوردنی
	همانا شمارش نداند کسی			زماه وزروز از شکارد بسی
	کنون تا چه فرمان دهد پهلوان			که فرخنده پی باد وروشن روان
	فرستاده آمد چو باد دمان			رسانید نامه بر پهلوان		۱۹۵۰
	سپهبد چو نامه فرو خواند گفت			که با نامور آفرین باد جفت
	زمژده چنان شاد باش پهلوان			تو گفتی که خواهد شدن باز جوان
	یکی پاسخ نامه افگند بن			بگفت اندرو در فراوان سخن
	سر نامه کرد آفرین خدای			دگر گفت که این نامهٔ دلکشای
	بپیروز بختی فرو خواندم			زشادی برو جان برافشاندم		۱۹۵۵
	زتو پور شایسته چو این نبرد			بدین کودکی کار کردی چو مرد
	روان نریمان بر افروختی			همه دشمنان ورا سوختی
	از اشتر همانا هزاران هزار			بنزدت فرستادم از بهر بار
	چو نامه بخوانی سبک بر نشین			که بی رو تو هستم اندوه گین
	شتر بار کن زآنکه باشد گزین			پس آنگه بدژ بر زن آتش بکین		۱۹۶۰
	چو نامه بنزدیک رستم رسید			فرو خواند وزو شادمانی گزید
	زهر چیز که آن بود شایسته تو			زمهر وزتیغ وکلاه وکر
	هم از لولو وگوهر شاهوار			هم از دیبة چین سراسر نگار
	گزید وفرستاد زی پهلوان			همی شد براه اندرون کاروان
	بکوه سپند اندر آتش فگند			که دودش برآمد بچرخ بلند		۱۹۶۵
	وز آنجای برگشت دل شادمان			همی شد بره بر چو باد دمان
	چو آگاه شد پهلو نیمروز			که آمد سپهدار گیتی فروز
	پدیره شدن را بیآراستند			همه کوی وبرزن بپیراستند
	برآمد خروشیدن کرّنای			همان صنج با بوق وهندی درای
	وزآنجا به ایوان دستان سام			بیآمد سپهدار جوینده کام		۱۹۷۰
	بنزدیک رودابه آمد پسر			بخدمت نهاد از بر خاک سر
	ببوسید مادر دو یال وبرش			همی آفرین خواند بر پیکرش
	سپهدار فرزندرا در کنار			گرفت وبفرمود کردن نثار