شاهنامه (تصحیح ژول مل)/رزم رستم با سهراب

از ویکی‌نبشته

رزم رستم با سهراب

  به آوردگاه رفت ونیزه گرفت همی مانده از گفت مادر شکفت  
  یکی تنگ میدان فرو ساختند بکوتاه نیزه همی تاختند  
  نماند ایچ بر نیزه بند وسنان بچپ باز بردند هر دو عنان  ۹۱۵
  بشمشیر هندی برآویختند همی زآهن آتش فرو ریختند  
  برخم اندرون تیغ شد ریز ریز چه زخمی که پیدا کند رستخیز  
  گرفتند از آنپس عمود گران غمی گشت بازوی کنداوران  
  زنیرو عمود اندر آمد بخم چمان باد پایان وگردان دژم  
  زاسپان فرو ریخت برگستوان زره پاره شد بر میان گوان  ۹۲۰
  فرو ماند اسپ ودلاور زکار یکی را نبد دست وبازوش یاز  
  تن از خوی پر آب وهمه گام خاک زبان گشته از تشنگی چاک چاک  
  یکی از دگر ایستادند دور پر از درد باب وپر از رنج پور  
  جهان شکفتا که کردار تست شکسته هم از تو هم از تو درست  
  ازین دو یکیرا نجنبید مهر خرد دور بد مهر ننمود چهر  ۹۲۵
  همی بچّه را باز داند ستور چه ماهی بدریا چه در دشت گور  
  نداند همی مردم از رنج وآز یکی دشمنی را زفرزند باز  
  بدل گفت رستم که هرگز نهنگ ندیدم که آید بدینسان به جنگ  
  مرا خوار شد جنگ دیو سپید زمردی شد امروز دلم ناامید  
  زدست یکی ناسپرده جهان نه گردی نه نام آوری از مهان  ۹۳۰
  بسپری رسانیدم از روزگار دو لشکر نظاره بدین کارزار  
  چو آسوده شد بارهٔ هر دو مرد از آزار جنگ وزننگ ونبرد  
  بزه بر نهادند هر دو کمان جوانه همان سالخورده همان  
  زره بود وخفتان وببر بیان زکلک وزپیکان نیآمد زیان  
  غمی شد دلی هر دو از یکدگر گرفتند هر دو دوال کمر  ۹۳۵
  تهمتن اگر دست بردی بسنگ بکندی سیه کوه را روز جنگ  
  کمربند سهرابرا چاره کرد که از زین بجفباند اندر نبرد  
  میان جوانرا نبد آگهی بماند از هنر دست رستم تهی  
  فرو داشت دست از کمربند اوی تهمتن چنان خیره مانده بدوی  
  دو شیر اوژن از جنگ سیر آمدند تبه گشته وخسته دیر آمدند  ۹۴۰
  دگر باره سهراب گرز گران ززین برکشید وبیفشرد ران  
  بزد گرز وآورد کتفش بدرد بپیچید ودرد از دلیری بخورد  
  بخندید سهراب گفت ای سوار بزخ دلیران نهی پایدار  
  برزم اندرون رخش گوئی خرست دو دست سوار از همه برترست  
  اگر چه گوی سرو بالا بود جوانی کند پیر کانا بود  ۹۴۵
  بسستی رسید این از آن آن ازین چنان تنگ شد بر دلیران زمین  
  که از یکدگر روی برکاشتند دل وجان به اندوه بگذاشتند  
  تهمتن بتوران سپه شد بجنگ برآنسان که نخچیر بیند پلنگ  
  به ایران سپه رفت سهراب گرد عنان بارهٔ تیز تگ را سپرد  
  بزد خویشتنرا ابر آن سپاه زگردش بسی نامور شد تباه  ۹۵۰
  میان سپاه اندر آمد چو گرگ پراگنده گشتند خرد وبزرگ  
  دل رستم اندیشهٔ کرد بد که کاؤسرا بی گمان بد رسد  
  ازین پر هنر ترک نو خاسته بخفتان بر وبازو آراسته  
  بلشکرگه خویش تازید زود که اندیشه دلرا بر آن گونه بود  
  میان سپه دید سهرابرا زمین لعل کرده بخوناب را  ۹۵۵
  سر نیزه پر خون وخفتان ودست تو گفتی زنخچیر گشتست مست  
  غمی گشت رستم چو اورا بدید خروشی چو شیر ژیان برکشیید  
  بدو گفت که ای تیز خونخوار مرد زایران سپه جنگ با تو که کرد  
  چرا دست بدرا نسودی همه چو گرگ آمدی در میان رمه  
  بدو گفت سهراب توران سپاه ازین رزم دورند وهم بی گناه  ۹۶۰
  تو آهنگ کردی بر ایشان نخست کسی با تو پیکار وکینه نجست  
  بدو گفت رستم که شد تیره روز چو پیدا کند تیغ گیتی فروز  
  بدین دشت هم دار وهم عنبرست که روشن جهان زیر تیغ اندرست  
  گرایدون که شمشیر با بوی شیر چنین آشنا شد تو هرگز ممیر  
  بکریم شبگیر با تیغ کین تو رو تا چه خواهد جهان آفرین  ۹۶۵