شاهنامه (تصحیح ژول مل)/آوردن رستم کیقباد را از کوه البرز

by فردوسی

آوردن رستم کیقباد را از کوه البرز

	برستم چنین گفت فرخنده زال			که بر گیر گوپال وبفراز یال
	برو تازیان تا به البرز کوه			گزین کن یکی لشکر هم گروه
	ابر کیقباد آفرین کن یکی			مکن پیش او در درنگ اندگی
	بدو هفته باید که ایدر بوی			گه وبیگه از تاختن نغنوی		۱۶۰
	بگوئی که لشکر ترا خواستند			همی تخت شاهی بیآراستند
	که در خورد تاج کیان جز تو کس			نبینیم شاها تو فریادرس
	چو زال زر این داستانها بگفت			تهمتن زمینرا بمژگان برفت
	برخش اندر آمد همانگاه شاد			گرازان بیآمد بر کیقباد
	زترکان بسی بد طلایه براه			رسیدند در رستم کینه خواه		۱۶۵
	بر آویخت با نامداران جنگ			یکی گرزهٔ گاوپیکر بچنگ
	برآورد گرز وبرآمد بجوش			همی گوفت گرز وهمی زد خروش
	رمید از دل ترک یکباره هوش			ببازو بسی گشت بی تاو وتوش
	دلیران توران برآویختند			سرنجام از رزم بگریختند
	نهادند سر سوی افراسیاب			همه دل پر از خون ودیده پر آب		۱۷۰
	بگفتند اورا همه بیش وکم			سپهبد شد از کار ایشان دژم
	بفرمود تا نزد او شد قلون			زترکان دلیری گوی پر فسون
	بدو گفت بگزین زلشکر سوار			وز ایدر برو تا در شهریار
	دلیر وخردمند وهشیار باش			بپاس اندرون سخت بیدار باش
	که ایرانیان مردم ریمنند			همی ناگهان بر طلایه زنند		۱۷۵
	برون آمد از نزد خسرو قلون			به پیش اندرون مردم رهنمون
	سر راه بر نامداران ببست			بمردان جنگی بپیلان مست
	وز آن روی رستم دلیر وگزین			بپیمود زی شاه ایران زمین
	زیک میل ره تا به البرز کوه			یکی جایگه دید بس باشکوه
	درختان بسیار وآب روان			نشستنگه مردم نوجوان		۱۸۰
	یکی تخت بنهاده نزدیک آب			برو ریخته مشکناب و گلاب
	جوانی بکردار تابنده ماه			نشسته بر آن تخت در سایه گاه
	رده برکشیده بسی پهلوان			برسم بزرگان کمر بر میان
	بیآراسته مجلس شاهوار			بسان بهشتی برنگ ونگار
	چو دیدند مر پهلوانرا براه			پذیره شدندش از آن جایگاه		۱۸۵
	بگفتند که ای پهلو نامور			نشاید از آن جای کردن گذر
	که ما میزبان وتو مهمان ما			فرود آی اینجا بفرمان ما
	بدآن تا بمی دست شادی بریم			بیاد رخ نامور می خوریم
	تهمتن بدیشان چنین گفت باز			که ای نامداران گردن فراز
	مرا رفت باید به البرز کوه			بکاری که بسیار دارد شکوه		۱۹۰
	نشاید بماندن ازین کار باز			که پیش است بسیار رنج دراز
	همه مرز ایران پر از دشمنست			بهر دودهٔ ماتم وشیونست
	سر تخت ایران ابی شهریار			مرا باده خوردن نیآید بکار
	بگفتند که ای نامور پهلوان			اگر سوی البرز پوئی نوان
	سزد گر بگوئی تو ای نامجوی			که آنجا کرا میکنی جستجوی		۱۹۵
	که ما خیل آن مرز فرخنده ایم			که ایدر چنین بزم افگنده ایم
	بدآنجا ترا رهنمونی کنیم			به هنگام یاری فزونی کنیم
	چنین داد پاسخ بدآن انجمن			که شاهی بدآنجاست پاکیزه تن
	سر افرازرا کیقبادست نام			زتخم فریدون با داد وکام
	نشانی دهیدم سوی کیقباد			کسی کز شما دارد اورا بیاد		۲۰۰
	سر آن دلیران زبان برکشاد			که دارم نشانی من از کیقباد
	گر آئی فرود اندر این خان ما			بیفروزی از روی خود جان ما
	بگویم ترا من نشان قباد			که اورا چگونست رسم ونهاد
	تهمتن زرخش اندر آمد چو باد			چو بشنید از آنسان نشان قباد
	بیآمد دمان تا لب رود بار			نشستند در زیر آن سایه دار		۲۰۵
	جوان از بر تخت زرّین نشست			گرفته یکی دست رستم بدست
	بدست دگر جام پر باده کرد			وزو یاد مردان آزاده کرد
	دگر جام باده برستم سپرد			بدو گفت کای نام بردار گرد
	بپرسیدی از من نشان قباد			تو این نام را از که داری بیاد
	بدو گفت رستم که این پهلوان			پیام آوریدم بروشن روان		۲۱۰
	سر تخت ایران بیآراستند			بزرگان بشاهی ورا خواستند
	پدرم آن گزین مهان سر بسر			که خوانندش اورا همی زال زر
	مرا گفت رو تا به البرز کوه			قباد دلاور ببین با گروه
	بشاهی برو آفرین کن یکی			مکن پیش او در درنگ اندکی
	بگویش که گردان ترا خواستند			سر تخت شاهی بیآراستند		۲۱۵
	نشان از توانی تو دادن مرا			دهی وبشاهی رسانی ورا
	زگفتار رستم دلیر جوان			بخندید وگفتش که ای پهلوان
	زتخم فریدون منم کیقباد			پدر بر پدر نام دارم بیاد
	چو بشنید رستم فرو برد سر			بخدمت فرود آمد از تخت زر
	که ای خسرو خسروان جهان			پناه دلیران وپشت مهان		۲۲۰
	سر تخت ایران بکام تو باد			تن ژنده پیلان بدام تو باد
	نشست تو بر تخت شاهنشهی			همت سرکشی باد وهم فرّهی
	درودی رسانم بشاه جهان			ززال سپهبد گو پهلوان
	اگر شاه فرمان دهد بنده را			که بکشایم از بند گوینده را
	قباد دلاور برآمد زجای			بگفتار او داد بس هوش ورای		۲۲۵
	تهمتن همانگه زبان بر کشاد			پیام سپهدار ایران بداد
	سخن چون بگوش سپهبد رسید			زشادی دل اندر برش بر طبید
	بیآرید پس گفت جام نبید			بیاد تهمتن بلب بر کشید
	تهمتن همیدون یکی جام می			بخورد آفرین کرد بر جان کی
	توئی از فریدون فرّخ نشان			که رستم شد از دیدنش شادمان		۲۳۰
	ابی تو مبادا جهان یکزمان			نه اورنگ شاهی وتاج کیان
	برآمد خروش از دل زیر وبم			فراوان شده شادی اندوه کم
	شهنشه چنین گفت با پهلوان			که خوابی بدیدم بروشن روان
	که از سوی ایران دو باز سپید			یکی تاج رخشان بکردار شید
	خرامان ونازان رسیدی برم			نهادندی آن تاج را بر سرم		۲۳۵
	چو بیدار گشتم شدم پر امید			از آن تاج رخشان وباز سپید
	بیآراستم مجلس شاهوار			بدینسان که بینی بدین جویبار
	تهمتن مرا شد چو باز سپید			رسیدم زتاج دلپران نوید
	تهمتن چو بشنید از آن خواب شاه			زباز وزتاج فروزان چو ماه
	چنین گفت با شاه کنداوران			نشانست خوابت زپیغمبران		۲۴۰
	کنون خیز تا سوی ایران شویم			بیاری بنزد دلیران شویم
	قباد اندر آمد چو آتش زجای			به بور نبرد اندر آورد پای
	کمر بر میان بست رستم چو باد			بیآمد گرازان ابا کیقباد
	شب وروز از تاختن نغنوید			چنین تا بنزد طلایه رسید
	قلون دلاور شد آگه زکار			پذیره بیآمد سوی کارزار		۲۴۵
	شهنشاه ایران چو زآن گونه دید			برابر همی خواست صف برکشید
	تهمتن بدو گفت که ای شهریار			ترا رزم چو این نیآید بکار
	من ورخش وگوپال وبرگستوان			همانا ندارند با من توان
	دل وبازو وگرز مرا یار بس			نخواهم جز ایزد نگهدار کس
	مرین دست وگلرنگ در زیر من			که آید بر گرز وشمشیر من		۲۵۰
	بگفت این واز جای بر کرد رخش			بزخمی سواری همی کرد بخش
	یکی را گرفتی زدی بر دگر			زبینی فروریختی مغز سر
	یکایک ربودی سواران ززین			بسر پنجه وبر زدی بر زمین
	بنیرو بینداختی شان زدست			سر وگردن وپشت شان میشکست
	قلون دید دیوی بجسته زبند			بدست اندرون گرز وبر زین کمند		۲۵۵
	بدو حمله آورد مانند باد			بزد نیزه وبند جوشن کشاد
	تهمتن بزد دست ونیزه گرفت			قلون از دلیریش مانده شکفت
	ستد نیزه از دست آن نامدار			بغرّید چون تندر از کوهسار
	بزد نیزه وبر ربودش ززین			نهاد آن بن نیزه را بر زمین
	قلون گشته چون مرغ بر باب زن			بدیدند شکر همه تن بتن		۲۶۰
	برانداخت برش رخش وبسپرد خوار			برآوردش از مغز یکسر دمار
	سواران همه روی برگاشتند			قلونرا بدآنجای بگذاشتند
	هزیمت شد از وی سپاه قلون			بیکبارگی بخت گشته زبون
	تهمتن بکشت از طلایه سوار			بیآمد شتابان سوی کوهسار
	کجا بد علفزار وآب روان			فرود آمد آنجایگه پهلوان		۲۶۵
	چنین تا شب تیره آمد فراز			تهمتن همی کرد هر گونه ساز
	از آرایش جامهٔ پهلوی			همان تاج وهم بارهٔ خسروی
	چو شب تیره شد پهلو پیش بین			برآراست با شاه ایران زمین
	بنزدیک زال آوریدش بشب			به آمد شدن هیچ نکشاد لب
	نشستند یک هفته با رای زن			شدند اندر آن موبدان انجمن		۲۷۰
	که شاهی چو شه کیقباد از جهان			نباشد کس از آشکار ونهان
	همیدون ببودند یکهفته شاد			ببزم وبباده بر کیقباد
	بهشتم بیآراسند تخت عاج			بیآویختند از بر عاج تاج