شاهنامه (تصحیح ژول مل)/آمدن رستم نزدیک شاه مازندران به پیغمبری

by فردوسی

آمدن رستم نزدیک شاه مازندران به پیغمبری

	چو نامه بمهر اندر آورد شاه			جهانجوی رستم بپیمود راه		۷۴۵
	بزین اندر افگند گرز گران			چو آمد بنزدیک مازندران
	بشاه آگهی شد که کاؤس کی			فرستاده ونامه افگند پی
	فرستادهٔ چون هزبر دژم			کمندی بغتراک بر شست خم
	بزبر اندرون بارهٔ گام زن			یکی ژنده پیلستت گوئی بتن
	چو بشنید سالار مازندران			زلشکر گزین کرد چندی سران		۶۵۰
	بفرمودشان تا جبیره شدند			هزبر ژیانرا پذیره شدند
	بیآراسته لشکری چو بهار			برفتند نزدیک آن نامدار
	چو چشم تهمتن بدیشان رسید			بره بر درختی گشن شاخ دید
	گرفتش هم آنگه دو شاخ درخت			به تندی مر آنرا بپیچید سخت
	درخت از بن وبیخ بر کند زود			که اورا بتن بر زیانی نبود		۶۵۵
	بکند وچوژپین بکف در گرفت			بماندند لشکر همه زو شکفت
	بینداخت چون نزد ایشان رسید			سواران بسی زیر شاخ آورید
	کسی از بزرگان مازندران			کجا او بدی پیشرو بر سران
	یکی دست بگرفت وبفشاردش			همی آزمونرا بیآزاردش
	بخندید ازو رستم پیلتن			شده خیره زو چشم آن انجمن		۷۶۰
	بدآن خنده اندر بیفشرد چنگ			ببردش رگ از دست و از روی رنگ
	بشد هوش از آن مرد زور آزمای			زبالای اسپ اندر آمد بپای
	یکی شد بر شاه مازندران			بگفت آنچه دید از کران تا کران
	سواری که نامش کلاهور بود			که مازندران زو پر از شور بود
	بسان پلنگ ژیان بد بخوی			نکردی جز از جنگ هیچ آرزوی		۷۶۵
	پذیره شدنرا بر خویش خواند			بمردش بر چرخ گردان نشاند
	بدو گفت پیش فرستاده رو			هنرها پدیدار کن نو بنو
	چنان کن که گردد رخش پر زشرم			زچشم اندر آرش برخ آب گرم
	بیآمد کلاهور چون نرّه شیر			بپیش جهانجوی مرد دلیر
	بپرسید پرسیدنی چون پلنگ			دژم روی وآنگه بدو داد چنگ		۷۷۰
	بیفشرد چنگ سرافراز پیل			شد از درد چنگش بکردار نیل
	نپیچید واندیشه زو دور داشت			بمردی زخورشید منشور داشت
	بیفشرد چنگ کلاهور سخت			فروریخت ناخن چو برگ از درخت
	کلاهور با دست آویخته			پی وپوست وناخن ازو ریخته
	بیآورد وبنمود وبا شاه گفت			که در خویشتن درد نتوان نهفت		۷۷۵
	ترا آشتی برتر آید زجنگ			فراخی مکن بر دل خویش تنگ
	ترا با چنین پهلوان تاو نیست			اگر رام گردد به از ساو نیست
	پذیریم بر شهر مازندران			ببخشیم بر کهتر ومهتران
	چنین رنج دشوار آسان کنیم			به آید که جانرا هراسان کنیم
	تهمتن برآمد هم اندر زمان			بر شاه برسان پیل دمان		۷۸۰
	نگه کرد وبنشاند اندر خورش			زکاؤس پرسید واز لشکرش
	سخن راند از رنج راه دراز			که چون راندی در نشیب وفراز
	وز آنپس بدو گفت رستم توئی			که داری بر وبازوی پهلوی
	چنین داد پاسخ که من چاکرم			اگر چاکری را خود اندر خورم
	کجا او بود من نیآیم بکار			که او پهلوانست و گرد وسوار		۷۸۵
	بدو داد پس نامور نامه را			پیام جهانجوی خود کامه را
	بگفت آن که شمشیر بار آورد			سر سرکشان در کنار آورد
	چو پیغام بشنید ونامه بخواند			دژم کشت واندر شکفتی بماند
	برستم چنین گفت کین جستجوی			چه باید همی خیره و گفت وگوی
	بگویش که سالار ایران توئی			وگر چه دل و چنگ شیران توئی		۷۹۰
	منم شاه مازندران با سپاه			بر اورنگ زرّین وزرّین کلاه
	مرا بیهده خواندن پیش خویش			نه رسم کیان باشد وراه کیش
	بر اندیش وتخت بزرگان مجوی			کز این جستنت خواری آید بروی
	سوی شهر ایران بگردان عنان			وگر نه زمانت سر آرد سنان
	اگر با سیه من بجنبم زجای			تو پیدا نه بینی سرت زپای		۷۹۵
	تو افتادهٔ بی گمان از گمان			یکی رای پیش آر بفگن کمان
	چو من تنگ روی اندر آرم بروی			سر آید ترا تیزی وگفتگوی
	نگه مرد رستم بروشن روان			بگاه وسپاه ودر پهلوان
	بیآمدش با مغز گفتار اوی			سرش تیزتر شد از آزار اوی
	یکی خلعتی ساختش شاهوار			بیآورد نزدیک رستم سوار		۸۰۰
	نپذرفت زو جامه واسپ وزر			که ننگ آمدش زآن کلاه وکمر
	بیآمد دژم از برگاه اوی			همه تیره دید اختر وماه اوی
	برون آمد از شهر مازندران			سرش گشته بد زآن سخنها گران
	چو آند بنزدیک شاه اندرون			دل کینهدارش پر از جوش خون
	زمازندران هرچه گفت وشنید			همه کرد بر شاه ایران پدید		۸۰۵
	وز آنپس ورا گفت مندیش هیچ			دلیری وجنگ دلیران بسیچ
	دلیران و گردان آن انجمن			چنان دان که خوارند بر چشم من
	بنزدم نیرزند یک ذرّه خاک			برین گرز از ایشان بر آرم هلاک