پرش به محتوا

شاهنامه (تصحیح ترنر ماکان)/لشکر کشیدن منوچهر برزم سلم و تور

از ویکی‌نبشته

لشکر کشیدن منوچهر برزم سلم و تور

  سرا پردهٔ شاه بیرون کشید درفش همایون بهامون کشید  
  بفرمود تا قارن جنگ جوی ز پهلو بدشت اندر آورد روی  
  همی رفت لشکر گروها گروه چو دریا بجوشید هامون و کوه  
  چنان تیره شد روز روشن ز گرد تو گفتی که خورشید شد لاجورد  
  ز کشور بر آمد سراسر خروش همی کر شده مردم تیز گوش  
  خروشیدن تازی اسپان بدشت ز بانگ تبیره همی بر گذشت  
  ز لشکرگهِ پهلوان تا دو میل کشید دورویه و ده ژنده پیل  
  ازان شصت برپشت‌شان تخت زر بزر اندرون چند گونه گهر  
  چو سیصد بنه بر نهادند بار دو سیصد همان از در کار زار  
  همان نامداران جوشن وران برفتند با گرزهای گران  
  دلیران یکایک چو شیر ژیان همه بسته بر کین ایرج میان  
  به پیش اندرون کاویانی درفش بچنگ اند رون تیغهای بنفش  
  همه زیر بر گستوان اندرون نبدشان بجز چشم زاهن برون  
  سراپردهٔ شاه بیرون زدند ز تمّیشه لشکر بهامون زدند  
  سپهدار چون قارن کینه دار سواران جنگی چو سیصد هزار  
  منوچهر با قارن رزم زن برون آمد از بیشهٔ نارون  
  بیامد به پیش سپه برگذشت بیاراست لشکر بران پهن دشت  
  چپ لشکرش را بکرشاسپ داد ابر میمنه سام یل با قباد  
  رده بر کشیدند یکسر سپاه منوچهر با سرو در قلب گاه  
  همی تافت چون مه میان گروه و یا مهر تابان ز البرز کوه  
  سپهبد چو قارن مبارز چو سام سپه تیغ‌ها بر کشید از نیام  
  طلایه به پیش اندرون با قباد کمین ور چو گردِ تلیمان نژاد  
  یکی لشکر آراسته چون عروس نشیران جنگی و آوای کوس  
  بسلم و بتور آگهی تاختند که کین آوران جنگ برساختند  
  ز بیشه بهامون کشیدند صف زخون جگر بر لب آورده کف  
  دو خونی همی با سپاه گران برفتند آگنده از کین سران  
  کشیدند لشکر بدشت نبرد سواران جنگی و مردان مرد  
  یکایک طلایه برآمد قباد چو تور آگهی یافت آمد چو باد  
  بدو گفت نزد منوچهر شو بگویش که ای بی پدر شاه نو  
  اگر دختر آمد ز ایرج نژاد تراتیغ و گوپال و جوشن که داد  
  بدو گفت آری گذارم پیام برانسان که گفتی و بردی تو نام  
  ولیکن چو اندیشه گردد دراز خرد با دل تو نشیند براز  
  بدانی که کاریست زاندازه بیش بترسی ازین زشت کردار خویش  
  اگر بر شما دام و دد روز و شب همی گریدی نیستی بس عجب  
  که از بیشهٔ نارون تا بچین سواران جنگ‌اند و شیران کین  
  درخشیدن تیغ‌های بنفش چو بینند با کاویانی درفش  
  بدرّد دل و مغزتان از نهیب بلندی ندانید باز از نشیب  
  چو بشنید گفتار فرخ قباد دژم گشت و برگشت و پاسخ نداد  
  قباد آمد انگه بنزدیک شاه بگفت آنچه بشنید ازان رزم‌خواه  
  منوچهر خندید و گفت آنگهی که چونین نگوید مگر ابلهی  
  سپاس از جهاندار هر دو جهان شناسندهٔ آشکار و نهان  
  که داند که ایرج نیای منست فریدون فرخ گوای منست  
  کنون گر بجنگ اندر آریم سر شود آشکارا نژاد و گهر  
  بفرّ خداوند خورشید و ماه که چندان نمایم ورا دستگاه  
  که بر هم زند چشم زیر و زبر ابی تن به تشکر نمایمش سر  
  بخواهم ازو کین فرخ پدر کنم پادشاهیش زیر و زبر  
  بفرمود تا خوان بیاراستند نشستنگهِ رود و می خواستند  
  بدانگه که روشن جهان تیره گشت طلایه پراگند بر گرد دشت  
  به پیش سپه قارن رزم زن ابا رای زن سرو شاه یمن  
  بگفتند کاین رزم آهرمن است همانروز جنگست و کین جستن است  
  خروشی بر آمد ز پیش سپاه که ای نامداران گردان شاه  
  میان بسته دارید و بیدار بید همه در پناه جها ندار بید  
  کسی که بود کشته زین رزمگاه بهشتی شود گشته پاک از گناه  
  هر آنکس که از لشکر روم و چین بریزید خون اندرین دشت کین  
  همه نیک نامید تا جاودان بمانید با فرهٔ موبدان  
  هم از شاه یابید دیهیم و تخت ز سالار زرّ و ز دادار بخت  
  چو پیدا شود چاک روز سپید دو بهره به پیماید از روز شید  
  به بندید یکسر میان یلی ابا گرز و با خنجر کابلی  
  بدارید یکسر همه جای خویش که از یکدگر پای منهید پیش  
  سران سپه مهتران دلیر کشیدند صف پیش سالار شیر  
  بآواز گفتند تا زنده‌ایم خود اندر جهان شاه را بنده‌ایم  
  چو فرمان دهد آن همیدون کنیم زمین را ز خون رود جیحون کنیم  
  چو گفتند این سروران دلیر از انجا برفتند بر سان شیر  
  سوی خیمهٔ خویش باز آمدند همه با دل کینه ساز آمدند