شاهنامه (تصحیح ترنر ماکان)/در ستایش سلطان محمود

از ویکی‌نبشته

در ستایش سلطان محمود

  جهان آفرین تا جهان آفرید چنو شهریاری نیامد پدید  
  خداوندِ تاج و خداوندِ تخت جهاندار پیروز و بیدار بخت  
  چو خورشید بر گاه بنمود تاج زمین شد بکردار تابنده عاج  
  چه گوئی که خورشید تابان که بود کزو در جهان روشنائی فزود  
  ابوالقاسم آن شاهِ فیروزبخت نهاد از برِ تاج خورشید تخت  
  ز خاور بیاراست تا باختر پدید آمد از فرّ او کانِ زر  
  مرا اختر خفته بیدار گشت بمغز اندر اندیشه بسیار گشت  
  چو دانستم آمد زمانِ سخن کنون نو شود روزگارِ کهن  
  بر اندیشهٔ شهریارِ زمین بخفتم شبی دل پر از آفرین  
  دلِ من چو نور اندران تیره شب بخفته کشاده دل و بسته لب  
  چنان دید روشن روانم بخواب که رخشنده شمعی برآمد ز آب  
  همه روی گیتی شب لاجورد از ان شمع گشتی چو یاقوت زرد  
  در و دشت بر سانِ دیبا شدی یکی تخت پیروزه پیدا شدی  
  نشسته برو شهریاری چو ماه یکی تاج بر سر بجای کلاه  
  رده بر کشیده سپاه از دو میل به دست چپش هفت صد ژنده پیل  
  یکی پاک دستور پیشش بپای بداد و بدین شاه را رهنمای  
  مرا خیره گشتی سر از فرِّ شاه وزان ژنده پیلان و چندان سپاه  
  چو آن چهرهٔ خسروی دیدمی ازان نامداران بپرسیدمی  
  که این چرخ و ماه است یا تاج و گاه ستاره‌است پیش اندرش یا سپاه  
  یکی گفت این شاهِ روم است و هند ز قنوج تا پیش دریای سند  
  بایران و توران ورا بنده‌اند برای و بفرمان او زنده‌اند  
  بیاراست روی زمین را بداد بپردخت ازان تاج بر سر نهاد  
  جهاندار محمود شاهِ بزرگ بآبشخور آرد همی میش و گرگ  
  ز کشمیر تا پیش دریای چین برو شهریاران کنند آفرین  
  چو کودک لب از شیر مادر بشست بگهواره محمود گوید نخست  
  تو نیز آفرین کن که گوینده‌ٔ بدو نام جاوید جوینده‌ٔ  
  نه پیچد کسی سر ز فرمانِ اوی نیارد گذشتن ز پیمانِ اوی  
  چو بیدار گشتم بجستم ز جای چه مایه شبِ تیره بودم بپای  
  بران شهریار آفرین خواندم نبودم درم جان برافشاندم  
  بدل گفتم این خواب را پاسخ است که آوازه‌اش در جهان فرخ است  
  برو آفرین کو کند آفرین بران بخت بیدار و تاج و نگین  
  ز فرّش جهان شد چو باغِ بهار هوا پر ز ابر و زمین پرنگار  
  از ابر اندرآمد بهنگام نم جهان شد بکردار باغ ارم  
  بایران همه خوبی از دادِ اوست جهان شادمان از دلِ شادِ اوست  
  ببزم اندرون آسمانِ وفاست برزم اندرون تیزدم اژدهاست  
  به تن ژنده‌پیل و بجان جبرئیل بکف ابر بهمن بدل رودِ نیل  
  سر بختِ بدخواه با خشم اوی چو دینار خوار است بر چشمِ اوی  
  نه کند آوری گیرد از تاج و گنج نه دل تیره دارد ز رزم و ز رنج  
  هر آنکس که دارد ز پروردگان از آزاد و از نیکدل بردگان  
  شهنشاه را سربسر دوستدار بفرمان ببسته کمر استوار  
  شده هر یکی شاهِ هر کشوری روان نامِ شان بر همه منبری