| | | | | | |
| |
رفت قاضی بلمعالی ای سنایی آه کو |
|
همچو دل جانت بر آن صدر جهان همراه کو |
|
| |
خود گرفتم صد هزاران آه کردی لیک باز |
|
چون مریدان جان بر آوردن به پیش آه کو |
|
| |
از پی آن تیز خاطر قد کمان کردی ز غم |
|
پس چو تیر اندر کمان در وی دل یکتاه کو |
|
| |
آفتابی بود یوسف بلمعالی ماه او |
|
گر فرو رفت آفتاب ای قوم باری ماه کو |
|
| |
بی جمال و زیب و فر و رونق و ترتیب او |
|
آنهمه نو زیب و باخیر و فراخی گاه کو |
|
| |
نطع پر اسب و پیاده پیل و فرزین و رخست |
|
کار اینها شاه دارد در میانه شاه کو |
|
| |
خود گرفته هر کسی جویند صدر و منبرش |
|
هم نیابند ار بیابند آن جمال و جاه کو |
|
| |
پایشان چون رای او وقت صلات سخت کو |
|
دستشان چون عمر او وقت قضا کوتاه کو |
|
| |
گمرهان پست همت را ز تیر «لا الاه» |
|
رهنمای و داعی میدان «الا الاه» کو |
|
| |
هر زمان گویی که تخت و افسرش اینجاستی |
|
چند گویی تخت و افسر اول این گو: شاه کو |
|
| |
حمله‌ی شیر آزمودن سست شد در رنج تو |
|
روبهت زنده‌ست باری حیله‌ی روباه کو |
|
| |
ماند محراب و قضا را اسم مردی مرد کو |
|
هست راه کهکشان را نام برگی کاه کو |
|
| |
هر سری خواهد ببوسید آستان جاه تو |
|
لیک از بس جان پاکان پای کس را راه کو |
|
| |
یوسف ما بود چاهی لیک گشت از بهر چاه |
|
هیچ یوسف را ورای چرخ هشتم جاه کو |
|
