سلامان و ابسال/تنگدل شدن سلامان از ملامت پدر

by جامی

(تنگدل شدن سلامان از ملامت پدر و روی در صحرا)

(نهادن و آتش افروختن و با ابسال بهم بآتش در آمدن)

(و سوخته شدن ابسال و سالم ماندن سلامان)

	کیست در عالم ز عاشق خوارتر			نیست کار از کار او دشوارتر
	نی غم یار از دلش زایل شود			نی تمنّای دلش حاصل شود
	مایهٔ آزار او بیگاه و گاه			طعنهٔ بدخواه و پند نیکخواه
	چون سلامان آن نصیحتها شنید			جامهٔ آسودگی بر خود درید
۹۱۰	خاطرش از زندگانی تنگ شد			سوی نابود خودش آهنگ شد
	چون حیات مردنی در خور بود			مردگی از زندگی خوشتر بود
	روی با ابسال در صحرا نهاد			در فضای جان فشانی پا نهاد
	پشته پشته هیمه از هر جا برید			جمله را یکجا فراهم آورید
	جمع شد زآن پشتها کوهی بلند			آتشی در پشته و کوه او فگند
۹۱۵	هر دو از دیدار آتش خوش شدند			دست هم بگرفته در آتش شدند
	شه نهانی واقف آن حال بود			همّتش بر کشتن ابسال بود
	بر مراد خویشتن همّت گماشت			سوخت او را سلامان را گذاشت
	بود آن غش بر زر و این زرّ خوش			زرّ خوش خالص بماند و سوخت غش
	چون زر مغشوش در آتش فتد			گر شکستی اوفتد بر غش فتد
۹۲۰	کار مردان دارد از یزدان نصیب			نیست این از همّت مردان غریب
	پیش صاحب همّت این ظاهر بود			هر که بی همّت بود منکر بود