کلیات سعدی/غزلیات/ای صبر پای دار که پیمان شکست یار

by سعدی

۲۹۹– ط، ب

	ای صبر پای‌دار که پیمان شکست یار			کارم ز دست رفت و نیامد بدست یار
	برخاست آهم از دل و در خون نشست چشم			یا رب ز من چه خاست که بی من نشست یار
	در عشق یار نیست مرا صبر و سیم و زر[۱]			لیک آب چشم و آتش دل هر دو هست یار
	چون قامتم کمان صفت از غم خمیده دید[۲]			چون تیر ناگهان ز کنارم بجست یار
	سعدی ببندگیش کمر بستهٔ ولیک			منت منه که طرفی ازین برنبست یار[۳]
	اکنون که بیوفائی یارت درست شد			در دل شکن امید که پیمان شکست یار[۴]

---

1. مرا سیم و زر دریغ.
2. رحمت نکرد بر قد همچون کمان من.
3. کمر بستهٔ بسی لیکن ز بندگی تو طرفی نبست یار.
4. در بعضی از نسخ این دو بیت الحاق شده:

   	عمری نهاده روی تعبد بر آستان			گفتم مگر دری بگشاید ببست یار
   	دشمن همین کند که تو کردی بدوستی			فی‌الجمله دوستیست که با دشمنست یار