دیوان بیدل دهلوی/غزلیات/آخر ز فقر بر سر دنیا زدیم پا
ظاهر
آخر ز فقر بر سر دنیا زدیم پا | خلقی به جاه تکیه زد وما زدیم پا | |||||
فرقی نداشت عزت وخواریدرین بساط | بیدارشد غنا به طمع تا زدیم پا | |||||
از اصل دور ماند جهانی به ذوق فرع | ما هم یک آبگینه به خارا زدیم پا | |||||
عمریست طعمهخوار هجوم ندامتیم | یارب چرا چوموج به دریا زدیم پا | |||||
زین مشت پرکه رهزن آرامکس مباد | برآشیان الفت عنقا زدیم پا | |||||
قدر شکستدل نشناسی ستمکشیست | ما بیخبربه ریزة مینا زدیم پا | |||||
طی شد به وهم عمرچه دنیا چهآخرت | زین یک نفس تپش بهکجاها زدیم پا | |||||
مژگان بسته سیر دو عالم خیال داشت | از شوخی نگه به تماشا زدیم پا | |||||
شرم سجود او عرقی چند سازکرد | کز جبهه سودنی به ثریا زدیم پا | |||||
واماندگی چو موجگهر بیغنا نبود | بر عالمی ز آبلهٔ پا زدیم پا | |||||
چون اشک شمع در قدم عجز داشتیم | لغزیدنیکه بر همه اعضا زدیم پا | |||||
بیدل ز بس سراسراین دشتکلفت است | جزگرد برنخاست به هرجا زدیم پا |