دیوان حافظ/نه هر که چهره بر افروخت دلبری داند

از ویکی‌نبشته
۱۷۷  نه هر که چهره برافروخت دلبری داند نه هر که آینه سازد سکندری داند  ۲۱۳
  نه هر که طرف کله کج نهاد و تند نشست کلاه‌داری و آیین سروری داند  
  تو بندگی چو گدایان بشرط مزد مکن که دوست خود روش بنده‌پروری داند  
  غلام همّت آن رند عافیت‌سوزم که در گداصفتی کیمیاگری داند  
  وفا و عهد نکو باشد ار بیاموزی وگرنه هر که تو بینی ستمگری داند  
  بباختم دل دیوانه و ندانستم که آدمی‌بچهٔ شیوهٔ پری داند  
  هزار نکتهٔ باریک‌تر ز مو اینجاست نه هر که سر بتراشد قلندری داند  
  مدارِ نقطهٔ بینش ز خال تست مرا که قدر گوهر یکدانه جوهری داند  
  بقدّ و چهره هرآنکس که شاه خوبان شد جهان بگیرد اگر دادگستری داند  
  ز شعر دلکش حافظ کسی بود آگاه  
  که لطف طبع و سخن‌گفتن دری داند