| | | | | | |
| ۴۰۷ |
مزرع سبز فلک دیدم و داس مه نو |
|
یادم از کشتهٔ خویش آمد و هنگام درو |
۴۱۶ |
| |
گفتم ای بخت بخفتیدی[۱] و خورشید دمید |
|
گفت با این همه از سابقه نومید مشو |
|
| |
گر روی پاک و مجرّد چو مسیحا بفلک |
|
از چراغ تو بخورشید رسد صد پرتو |
|
| |
تکیه بر اختر شب دزد مکن کاین عیّار |
|
تاج کاووس ببرد و کمر کیخسرو |
|
| |
گوشوار زر و لعل ار چه گران دارد گوش |
|
دور خوبی گذرانست نصیحت بشنو |
|
| |
چشم بد دور ز خال تو که در عرصهٔ حسن |
|
بیدقی راند که برد از مه و خورشید گرو |
|
| |
آسمان گو مفروش این عظمت کاندر عشق |
|
خرمن مه بجوی خوشهٔ پروین بدو جو |
|
| |
آتش زهد و ریا[۲] خرمن دین خواهد سوخت |
|
| |
حافظ این خرقهٔ پشمینه بینداز و برو[۳] |
|
