اوحدی مراغه‌ای (منطق العشاق یا ده نامه)/گدایی گشت با شهزاده‌ای جفت
| گدایی گشت با شهزاده‌ای جفت | بدان جرمش چو میکشتند، میگفت | |||||
| به دست خود سزای خویش دیدم | که: پا پیش از گلیم خود کشیدم | |||||
| هر آن مفلس که باشد طالب گنج | تحمل بایدش کردن بسی رنج | |||||
| سزای خویش باید یار جستن | به قدر قوت خود بار جستن | |||||
| چوحسن و پادشاهی یار باشند | طلب‌گاران مفلس خوار باشند | |||||
| گدا، آن به، که سلطان را نداند | ولیکن عاشق این معنی چه داند؟ | |||||
| بر عاشق چه سلطان و چه درویش؟ | تو عاشق باش و از سلطان میندیش | |||||