اوحدی مراغه‌ای (منطق العشاق یا ده نامه)/جهان خالیست، من در گوشه زانم
| جهان خالیست، من در گوشه زانم | مروت قحط شد، بی‌توشه زانم | |||||
| اگر بودی چنان چون بود ازین پیش | بزرگی کو بدانستی کم از بیش | |||||
| چرا بایستمی ده نامه گفتن؟ | چو خامان درد دل با خامه گفتن؟ | |||||
| کی از ده نامه‌ای نامم برآید؟ | ز هر بیهوده‌ای کامم بر آید؟ | |||||
| چو دریا پر گهر دارم ضمیری | ولی گوهر نمیجوید امیری | |||||
| چون ماه از طبع من خود نور پاشد | نه او را مشتری باید که باشد؟ | |||||
| سخن را چون خریداری ندیدم | به از ترک سخن کاری ندیدم | |||||
| خرد دورست ازین بیهوده گفتن | حدیث بوده و نابوده گفتن | |||||