کلیات سعدی/غزلیات/یار من آن که لطف خداوند یار اوست

by سعدی

۹۳– ب

	یار من آنکه لطف خداوند یار اوست			بیداد و داد و ردّ و قبول اختیار اوست
	دریای عشق را بحقیقت کنار نیست			ور هست پیش اهل حقیقت کنار اوست
	در عهد لیلی اینهمه مجنون نبوده‌اند			وین فتنه برنخاست که در روزگار اوست
	صاحبدلی نماند درین فصل نوبهار			الاّ که عاشق گل و مجروح خار اوست
	دانی کدام خاک برو رشک میبرم؟			آنخاک نیکبخت که در رهگذار اوست
	باور مکن که صورت او عقل من ببرد			عقل من آن ببرد که صورت‌نگار اوست
	گر دیگران بمنظر زیبا نظر کنند			ما را نظر بقدرت پروردگار اوست
	اینم قبول بس که بمیرم بر آستان			تا نسبتم کنند که خدمتگزار اوست
	بر جور و بیمرادی و درویشی و هلاک			آنرا که صبر نیست محبت نه کار اوست
	سعدی رضای دوست طلب کن نه حظ خویش			عبد آن کند که رای خداوندگار اوست