کلیات سعدی/غزلیات/کدام کس به تو ماند که گویمت که چنویی

by سعدی

۵۱۶ – ط

	کدام کس بتو ماند که گویمت که چنوئی؟			ز هرکه در نظر آید[۱] گذشتهٔ بنکوئی
	لطیف جوهر و جانی غریب قامت و شکلی			نظیف جامه و جسمی بدیع صورت و خوئی
	هزار دیده چو پروانه بر جمال تو عاشق			غلام مجلس آنم که شمع مجلس اوئی
	ندیدم آبی و خاکی بدین لطافت و پاکی			تو آب چشمهٔ حیوان و خاک غالیه بوئی
	ترا که درد نباشد ز درد ما چه تفاوت؟			تو حال تشنه ندانی که بر کنارهٔ جوئی
	صبای روضه رضوان، ندانمت که چه بادی؟			نسیم وعدهٔ جانان، ندانمت که چه بوئی؟
	اگر من از دل یکتو برآورم دم عشقی			عجب مدار که آتش درافتدم بدو توئی
	بکس مگوی که پایم بسنگ عشق برآمد			که عیب گیرد و گوید چرا بفرق نپوئی
	دلی دو دوست نگیرد دو مهر دل نپذیرد			اگر موافق اوئی بترک خویش بگوئی
	کنونم آب حیوتی بحلق تشنه فروکن			نه آنگهی که بمیرم بآب دیده بشوئی
	باختیار تو سعدی چه التماس برآید؟			گر او مراد نبخشد تو کیستی که بجوئی؟

---

1. ز هرچه در صفت آید.