کلیات سعدی/غزلیات/چه باز در دلت آمد که مهر برکندی
< کلیات سعدی | غزلیات
۵۳۷ – ط
| چه باز در دلت آمد که مهر برکندی؟ | چه شد که یار قدی[۱]م از نظر بیفکندی؟ | |||||
| ز حد گذشت جدائی میان ما ایدوست | هنوز وقت نیامد که بازپیوندی؟ | |||||
| بود که پیش تو میرم اگر مجال بود | وگرنه بر سر کویت بآرزومندی | |||||
| دری بروی من ای یار مهربان بگشای | که هیچکس نگشاید اگر تو در بندی | |||||
| مرا و گر همه آفاق خوبرویانند | بهیچ روی نمیباشد از تو خرسندی | |||||
| هزار بار بگفتم که چشم نگشایم[۲] | بروی خوب ولیکن تو چشم می‌بندی | |||||
| مگر در آینه بینی و گر نه در آفاق | بهیچ خلق نپندارمت که مانندی | |||||
| حدیث سعدی اگر کائنات بپسندند | به هیچ کار نیاید گرش تو نپسندی | |||||
| مرا چه بندگی از دست و پای برخیزد؟ | مگر امید ببخشایش خداوندی | |||||