کلیات سعدی/غزلیات/وقت آن آمد که خوش باشد کنار سبزه جوی
< کلیات سعدی | غزلیات
۶۳۱ – ط
| وقت آن آمد که خوش باشد کنار سبزه جوی | گر سر صحرات باشد سروبالائی بجوی | |||||
| ور بخلوت با دلارامت میسر میشود | در سرایت خود گلفشانست[۱] سبزی گو مروی | |||||
| ای نسیم کوی معشوق این چه باد خرمست | تا کجا بودی که جانم تازه میگردد ببوی؟ | |||||
| مطربان گوئی در آوازند و مستان در سماع | شاهدان در حالت و شوریدگان در های و هوی | |||||
| ای رفیق آنچ از بلای عشق بر من میرود | گر ترک من نمیگوئی بترک من بگوی[۲] | |||||
| ایکه پای رفتنت کندست و راه وصل تند | بازگشتن هم نشاید تا قدم داری بپوی | |||||
| گر ببینی گریهٔ زارم ندانی فرق کرد | کاب چشمست اینکه پیشت میرود یا آب جوی | |||||
| گوی را گفتند کای بیچاره سرگردان مباش | گوی مسکین را چه تاوانست؟ چوگانرا بگوی | |||||
| ایکه گفتی دل بشوی از مهر یار مهربان[۳] | من دل از مهرش نمیشویم تو دست از من بشوی | |||||
| سعدیا عاشق نشاید بودن اندر خانقاه | شاهد بازی فراخ و زاهدان تنگخوی[۴] | |||||