کلیات سعدی/غزلیات/وقت‌ها یک دم برآسودی تنم

از ویکی‌نبشته

۳۵۴– م

  وقتها یکدم برآسودی تنم قال مولائی لطرفی لا تنم  
  اِسقیانی و دعانی افتضح عشق و مستوری نیامیزد بهم  
  ما بمسکینی سلاح انداختیم لا تحلوا قَتل مَن القی السلم  
  یا غریب الحسن رفقا بالغریب خون درویشان مریز ای محتشم  
  گر نکردستی بخونم پنجه تیز مالذاک الکف مخضوباً بدم؟  
  قَد ملکتَ القلبَ ملکا دائما خواهی اکنون عدل کن خواهی ستم  
  گر بخوانی ور برانی بنده‌ایم لا ابالی ان دعالی او شتم  
  یا قضیب‌البان ما هذالوقوف؟ گر خلاف سرو میخواهی بچم  
  عمرها پرهیز میکردم ز عشق ما حسبت الآن الّا قد هجم  
  خلیانی نحو منظوری اقف تا چو شمع از سر بسوزم تا قدم  
  در ازل رفتست ما را دوستی لا تخونونی فعهدی ماانصرم  
  بذل روحی فیک امر هین خود چه باشد در کف حاتم درم؟  
  بنده‌ام تا زنده‌ام بی زینهار لم ازل عَبداً و اَوصالی رِمَم  
  شنعةُ العذّال عندی لم تُفد کز ازل بر من کشیدند این[۱] رقم  
  گر بنالم وقتی از زخمی[۲] قدیم لا تلومونی فَجرُ حی ما التحم  
  ان تُردَ محو البرایا فانکشف تا وجود خلق ریزی در عدم  
  عقل و صبر از من چه میجوئی که عشق کُلما اَسستُ بنیاناً هدم  
  انت فی قلبی الم تعلم به کز نصیحت کن[۳] نمی‌بیند الم؟  
  سعدیا جان صرف کن در پای دوست انّ غایات الامانی تُغتنم  


  1. کشیدست آن.
  2. زخم.
  3. ملامت کن.