پرش به محتوا

کلیات سعدی/غزلیات/هزار جهد بکردم که سر عشق بپوشم

از ویکی‌نبشته

۴۰۵– ط

  هزار جهد بکردم که سرّ عشق بپوشم نبود بر سر آتش میسرم که نجوشم  
  بهوش بودم از اول که دل بکس نسپارم شمایل تو بدیدم نه صبر[۱] ماند و نه هوشم  
  حکایتی ز دهانت بگوش جان من آمد دگر نصیحت مردم حکایتست بگوشم  
  مگر تو روی بپوشی و فتنه بازنشانی که من قرار ندارم که دیده از تو بپوشم  
  من رمیده‌دل آن به که در سماع نیایم که گر بپای[۲] درآیم بدر برند بدوشم  
  بیا بصلح من امروز در کنار من امشب که دیده خواب نکردست از انتظار تو دوشم[۳]  
  مرا بهیچ بدادی و من هنوز بر آنم که از وجود تو موئی بعالمی نفروشم  
  بزخم خورده حکایت کنم ز دست[۴] جراحت که تندرست ملامتکند چو من بخروشم  
  مرا مگوی که سعدی طریق عشق رها کن سخن چه فایده گفتن چو پند می ننیوشم؟[۵]  
  براه بادیه رفتن[۶] به از نشستن باطل و گر مراد نیابم بقدر وسع بکوشم[۷]  


  1. عقل.
  2. اگر ز پای.
  3. تجدیدنظر: که دیده خواب نبردست از انتظار تو دوشم
  4. ز درد.
  5.   مکن نصیحت سعدی که گوش فهم ندارد چسود مجلس واعظ چو پند می ننیوشم؟  
  6. مردن.
  7. این بیت در بعضی از نسخ نیست.