کلیات سعدی/غزلیات/مرا دو دیده به راه و دو گوش بر پیغام

by سعدی

۳۶۲– ط

	مرا دو دیده براه و دو گوش بر پیغام			تو مستریح و بافسوس میرود ایام
	شبی نپرسی و روزی که دوستدارانم			چگونه شب بسحر میبرند و روز بشام
	ببردی از دل من مهر هر کجا صنمیست			مرا که قبله گرفتم چکار با اصنام؟
	بکام دل نفسی با تو التماس منست			بسا نفس که فرورفت و برنیامد کام
	مرا نه دولت وصل و نه احتمال فراق			نه پای رفتن ازین ناحیت نه جای مقام
	چه دشمنی تو که از عشق دست و شمشیرت			مطاوعت بگریزم نمی‌کنند اَقدام
	ملامتم نکند هر که معرفت دارد[۱]			که عشق می بستاند ز دست عقل زمام
	مرا که با تو سخن گویم و سخن شنوم			نه گوش فهم بماند نه هوش استفهام
	اگر زبان مرا روزگار دربندد			بعشق در سخن آیند ریزه‌های عظام
	بر آتش غم سعدی کدام دل که نسوخت؟			گر این سخن برود در جهان نماند خام

---

1. ملامت نکند هیچکس درین سودا.