کلیات سعدی/غزلیات/شب عاشقان بیدل چه شبی دراز باشد
ظاهر
< کلیات سعدی | غزلیات
۱۹۴– ط
شب عاشقان بیدل چه شبی دراز باشد | تو بیا کز اول شب در صبح باز باشد | |||||
عجبست اگر توانم که سفر کنم ز دستت | بکجا رود کبوتر که اسیر باز باشد؟ | |||||
ز محبتت نخواهم که نظر کنم برویت | که محب صادق آنست که پاکباز باشد | |||||
بکرشمهٔ عنایت نگهی بسوی ما کن | که دعای دردمندان ز سر نیاز باشد | |||||
سخنی که نیست طاقت که ز خویشتن بپوشم[۱] | بکدام دوست گویم که محل راز باشد؟ | |||||
چه نماز باشد آنرا که تو در خیال باشی؟ | تو صنم نمیگذاری که مرا نماز باشد | |||||
نه چنین حساب[۲] کردم چو تو دوست میگرفتم | که ثنا و حمد گوئیم و جفا و ناز باشد | |||||
دگرش چو بازبینی غم دل مگوی سعدی | که شب وصال کوتاه و سخن دراز باشد | |||||
قدمی که برگرفتی بوفا و عهد یاران | اگر از بلا بترسی قدم مجاز باشد |