کلیات سعدی/غزلیات/خواهم اندر پایش افتادن چو گوی
< کلیات سعدی | غزلیات
۶۲۷ – ط
| خواهم اندر پایش افتادن چو گوی | ور بچوگانم زند[۱] هیچش مگوی | |||||
| بر سر عشاق طوفان گو ببار | در ره مشتاق پیکان گو بروی | |||||
| گر بداغت میکند[۲] فرمان ببر | ور بدردت میکشد درمان مجوی | |||||
| ناودان چشم رنجوران عشق | گر فروریزند خون آید بجوی | |||||
| شادباش ای مجلس روحانیان | تا که خورد این می که من مستم ببوی؟ | |||||
| هرکه سودانامهٔ سعدی نبشت | دفتر پرهیزگاری گو بشوی | |||||
| هرکه نشنیده‌ست وقتی[۳] بوی عشق | گو بشیراز آی و خاک من[۴] ببوی | |||||