کلیات سعدی/غزلیات/ترحم ذلتی یا ذا المعالی
ظاهر
< کلیات سعدی | غزلیات
۵۹۴ – ب
تَرحَم ذِلَتی یا ذَاالمعالی | و واصِلنی اذا شَوَّشت حالی | |||||
اَلا یا ناحِس اَلطرفین سِکری | سَل السهران انَ عَن طول اللیالی | |||||
ندارم چون تو در عالم دگر[۱] دوست | اگر چه دوستی دشمن فعالی | |||||
کمالُ الحسن فی الدُنیا مَصون | کمثلِ البدرِ فی حدِّ الکمال[۲] | |||||
مرکب در وجودم همچو جانی | مصور در دماغم چون خیالی | |||||
فَما ذالنومُ؟ قیلَ النومُ راحَه | و مالی النومُ فی طُولِ اللیالی | |||||
دمی دلداری و صاحبدلی کن | که برخور بادی از صاحبجمالی[۳] | |||||
اَلَم تَنظر الی عَینی وَ دَمعی | تری فی البحر اَصدافَ اللآلی | |||||
بگوشت گر رسانم نالهٔ زار | ز درد[۴] نالهٔ زارم بنالی | |||||
لَقد کَلفتَ مالَم اَقوَ حملا | وَ مالی حیلة غَیرَ[۵] احتمالی | |||||
که کوته باد چون دست من از دوست | زبان دشمنان از بدسگالی | |||||
الا یا سالیاً عَنی توقف | فَما قَلبُ المعنیّ عَنکَ سال | |||||
بچشمانت که گر چه دوری از چشم | دل از یاد تو یکدم نیست خالی | |||||
مَنعت الناس یَستسقون غَیثا | اَن استرسَلتُ دَمعاً کاللآلی[۶] | |||||
جهانی تشنگانرا دیده در تست | چنین پاکیزه پندارم زلالی | |||||
وَلی فیکَ الارادَةُ فوقَ وصفِ | وَلکن لَم تُردنی، مَا احتیالی؟ | |||||
چه دستان با تو درگیرد چو روباه | که از مردم گریزان چون غزالی؟ | |||||
جَرَت عینای مِن ذِکراکَ سَیلا | سَلِ الجیرانَ عنی ما جَرالی | |||||
نمایندت بهم خلقی بانگشت | چو بینند آن[۷] دو ابروی هلالی | |||||
حِفاظی لَم یَزلَ مادُمت حَیاً | وَ لو اَنتم ضجرتُم[۸] من وصالی | |||||
دلت سختست و پیمان اندکی سست | دگر در[۹] هر چه گویم بر کمالی | |||||
اذا کان افتضاحی فیکَ حُلوا | فَقل لی مالِعذّالی وَ مَالی؟ | |||||
مرا با روزگار خویش بگذار | نگیرد سرزنش در لاابالی | |||||
ترانی ناظِما فِی الوجد بَیتا | وَ طرفی ناثر عقدَ اللآلی | |||||
نگویم قامتت زیباست یا چشم | همه لطفی و سرتاسر[۱۰] جمالی | |||||
وَ اِن کنتم سَئمتم طولَ مَکثی | حوالیکم، فَقد حانَ ارتحالی | |||||
چو سعدی خاک شد سودی ندارد | اگر خاک وی اندر دیده مالی |