کلیات سعدی/غزلیات/بزرگ دولت آن کز درش تو آیی باز

by سعدی

۳۱۲– ب

	بزرگ دولت[۱] آن کز درش تو آئی باز			بیا بیا که بخیر آمدی کجائی باز
	رُخی کزو متصور نمی‌شود آرام			چرا نمودی و دیگر نمینمائی باز
	دَرِ دو لختی چشمان شوخ دلبندت			چه کرده‌ام که برویم نمیگشائی باز؟
	اگر ترا سَرِ ما هست یا غم ما نیست			من از تو دست ندارم به بیوفائی باز
	شراب وصل تو در کام جان من ازلیست			هنوز مستم از آن جام آشنائی باز
	دلی که بر سر کوی تو گم کنم، هیهات			که جز بروی تو بینم بروشنائی باز[۲]
	ترا هرآینه باید بشهر دیگر رفت			که دل نماند درین شهر تا ربائی باز
	عوام خلق ملامت کنند صوفی[۳] را			کزین هوا و طبیعت چرا نیائی باز
	اگر حلاوت مستی بدانی ای هشیار			بعمر خود نبری نام[۴] پارسائی باز
	گرت چو سعدی ازین در نوالهٔ بخشند[۵]			برو که خو نکنی هرگز از گدائی باز

---

1. زهی سعادت، خجسته روز.
2. در چند نسخه بیت چنین است:

   	کسی که بر سر کوی تو گم کند دل ریش			مگر بروی تو بیند بروشنائی باز

3. سعدی.
4. نکنی یاد.
5. بدهند.