| | | | | | |
|
یکی را عسس دست بر[۱] بسته بود |
|
همه شب پریشان و دلخسته بود |
|
|
بگوش آمدش در شب تیره رنگ |
|
که شخصی همی نالد از دست تنگ[۲] |
|
|
شنید این سخن دزد مسکین و[۳] گفت |
|
ز بیچارگی چند نالی بخفت[۴] |
|
|
برو شکر یزدان کن ای تنگدست |
|
که دستت عسس تنگ بر هم[۵] نبست |
|
|
مکن ناله از بینوائی بسی |
|
چو بینی ز خود بینواتر کسی |
|