| | | | | | |
| |
نداند کسی قدر روز خوشی |
|
مگر روزی افتد بسختی کشی |
|
| |
زمستان درویش در تنگسال |
|
چه سهلست پیش خداوند مال |
|
| |
سلیمی که یکچند نالان نخفت |
|
خداوند را شکر صحت[۱] نگفت |
|
| |
چو مردانه‌رو باشی و تیز پای |
|
بشکرانه با کُند پایان[۲] بپای |
|
| |
بپیر کهن بر ببخشد جوان |
|
توانا کند رحم بر ناتوان |
|
| |
چه دانند جیحونیان قدر آب؟ |
|
ز واماندگان پرس در آفتاب |
|
| |
عرب را که در[۳] دجله باشد قعود |
|
چه غم دارد از تشنگان زرود؟ |
|
| |
کسی قیمت تندرستی شناخت |
|
که یک چند بیچاره در تب گداخت |
|
| |
ترا تیره شب کی نماید دراز |
|
که غلطی ز پهلو بپهلوی ناز؟ |
|
| |
براندیش از افتان و خیزان تب |
|
که رنجور داند درازای شب |
|
| |
ببانگ دهل خواجه بیدار گشت |
|
چه داند شب پاسبان چون گذشت؟ |
|
