پروین اعتصامی (مثنویات و تمثیلات و مقطعات)/گفت دیوار قصر پادشهی

by پروین اعتصامی

	گفت دیوار قصر پادشهی			که بلندی، مرا سزاوار است
	هر که مانند من سرافرازد			پایدار و بلند مقدار است
	فرخم زان سبب که سایه‌ی من			جای آسایش جهاندار است
	نقش بام و درم ز سیم و زر است			پرده‌ام از حریر گلنار است
	در پناه من ایمن است ز رنج			شاه، گر خفته یا که بیدار است
	سوی من، دزد ره نیابد از آنک			تا کمند افکند گرفتار است
	همگی بر در منند گدای			هر چه میر و وزیر و سالار است
	قفل سیمم بنزد سیمگر است			پرده‌ی اطلسم ببازار است
	با منش هیچ حیله در نگرفت			گرچه شبگرد چرخ، غدار است
	باد و برفم بسی بخست و هنوز			قوت و استقامتم یار است
	من ز تدبیر خود بلند شدم			هر که کوته نظر بود خوار است
	نیکبخت آنکه نیتش نیکوست			نیکنام آنکه نیک رفتار است
	قرنها رفت و هیچ خم نشدم			گر چه دائم بپشت من بار است
	اثر من بجای خواهد ماند			زانکه محکم‌ترین آثار است
	پایه گفت اینقدر بخویش مناز			در و دیوار و بام، بسیار است
	اندر آنجا که کار باید کرد			چه فضیلت برای گفتار است
	نشنیدی که مردم هنری			هنر و فضل را خریدار است
	معرفت هر چه هست در معنی است			نه درین صورت پدیدار است
	گرچه فرخنده است مرغ همای			چونکه افتاد و مرد، مردار است
	از تو، کار تو پیشرفت نکرد			نکته‌ی دیگری درین کار است
	همه سنگینی تو، روی من است			گر جوی، گر هزار خروار است
	تو ز من داری این گرانسنگی			پیکر بی روان، سبکسار است
	همه بر پای، از ثبات منند			هر چه ایوان و بام و انبار است
	گر چه این کاخ را منم بنیاد			سخن از خویش گفتنم عار است
	کارها را شمردن آسان است			فکر و تدبیر کار دشوار است
	بار هر رهنورد، یکسان نیست			این سبکبار و آن گرانبار است
	هر کسی را وظیفه و عملی است			رشته‌ای پود و رشته‌ای تار است
	وقت پرواز، بال و پر باید			که نه این کار چنگ و منقار است
	همه پروردگان آب و گلند			هر چه در باغ از گل و خار است
	عافیت از طبیب تنها نیست			هر ز دارو، هم از پرستار است
	هر کجا نقطه‌ای و دائره‌ایست			قصه‌ای هم ز سیر پرگار است
	رو، که اول حدیث پایه کنند			هر کجا گفتگوی دیوار است