پروین اعتصامی (مثنویات و تمثیلات و مقطعات)/شمع بگریست گه سوز و گداز

by پروین اعتصامی

	شمع بگریست گه سوز و گداز			کاز چه پروانه ز من بیخبر است
	بسوی من نگذشت، آنکه همی			سوی هر برزن و کویش گذر است
	بسرش، فکر دو صد سودا بود			عاشق آنست که بی پا و سر است
	گفت پروانه‌ی پر سوخته‌ای			که ترا چشم، بایوان و در است
	من بپای تو فکندم دل و جان			روزم از روز تو، صد ره بتر است
	پر خود سوختم و دم نزدم			گر چه پیرایه‌ی پروانه، پر است
	کس ندانست که من میسوزم			سوختن، هیچ نگفتن، هنر است
	آتش ما ز کجا خواهی دید			تو که بر آتش خویشت نظر است
	به شرار تو، چه آب افشاند			آنکه سر تا قدم، اندر شرر است
	با تو میسوزم و میگردم خاک			دگر از من، چه امید دگر است
	پر پروانه ز یک شعله بسوخت			مهلت شمع ز شب تا سحر است
	سوی مرگ، از تو بسی پیشترم			هر نفس، آتش من بیشتر است
	خویشتن دیدن و از خود گفتن			صفت مردم کوته نظر است