پروین اعتصامی (مثنویات و تمثیلات و مقطعات)/سخن گفت با خویش، دلوی بنخوت

by پروین اعتصامی

	سخن گفت با خویش، دلوی بنخوت			که بی من، کس از چه ننوشیده آبی
	ز سعی من، این مرز گردید گلشن			ز گلبرگ پوشید گلبن ثیابی
	نیاسودم از کوشش و کار کردن			نصیب من آمد ایاب و ذهابی
	برآشفت بر وی طناب و چنین گفت			به خیره نبستند بر تو طنابی
	نه از سعی و رنج تو، کز زحمت ماست			اگر چهر گل را بود رنگ و تابی
	شنیدند ناگه درین بحث پنهان			ز دهقان پیر، آشکارا عتابی
	که آسان شمردید این رمز مشکل			نکردید نیکو سال و جوابی
	دبیران خلقت، درین کهنه دفتر			نوشتند هر مبحثی را کتابی
	اگر دست و بازو نکوشد، شما را			چه رای خطا و چه فکر صوابی
	ز باران تنها، چمن گل نیارد			بباید نسیم خوش و آفتابی
	بهر جا چراغی است، روغنش باید			بود کار هر کارگر را حسابی
	اگر خون نگردد، نماند وریدی			اگر گل نروید، نباشد گلابی
	یکی کشت تاک و یکی چید انگور			یکی ساخت زان سرکه‌ای یا شرابی
	بکوه ار نمیتافت خورشید تابان			بمعدن نمیبود لعل خوشابی
	نشستند بسیار شب، خار و بلبل			که تا غنچه‌ای در چمن کرد خوابی
	برای خوشیهای فصل بهاران			خزان و زمستان کنند انقلابی
	ز آهو دل، از مطبخی دست سوزد			که تا گردد آماده، روزی کبابی
	بسی کارگر باید و کار، پروین			در آبادی هر زمین خرابی